کاش میشد به سرآغاز رسید و روی نقطه ی شروع پافشاری کرد و فارغ از دلهره حرکت همانجا ساکن ماند .
کاش قدمی با قدم دیگر در نمی آمیخت و من در حجم آرام لحظه ای دنج مدام تکرار میشدم .
کاش آنکه مرا وادار به حرکت کرد میدانست رنج شیرینی که به آن عادت کرده تنها دغدغه خیس شبهای آشفته من است .
اگرچه حس سربه راه و همیشگی صبر وادار به ایستادگیم میکند اما هراس از لحظه ای که شکیبایی بمیرد .
غوطه ور در خیال سیال یک مسئله ،بی آنکه بخواهی
سیر نزولیِ بی نهایت را طی میکنی
و بی تفاوت از کنار یک صداقت ماورایی می گذری.
شرمنده نیستی،اما چشمانت را میبندی تا دیده نشوی.
چه فرقی میکند بی راهه همان راه است و راه...
پس تو ناتوان از ذوب شدن در مفهوم نا محسوس ترین شعله،
درمانده از اثبات ناممکن ها،در حرارت گنگ یک جسد آرام میسوزی
و خیال میکنی اینجا آخر دنیاست.
************************************************************
به یاد یکی از دوستان مریم امینی که یه موجود کاملا پیچیده و مرموز بود
